Hennie… over haar werk in de Thuiszorg
In de Thuiszorg ben je voor de een iemand die een wond komt verzorgen en voor een ander ben je de steun en toeverlaat. Sommige cliënten hebben een heel netwerk om zich heen en krijgen tijdelijk zorg omdat ze bijvoorbeeld net geopereerd zijn. Maar er zijn ook mensen die al lang alleen wonen en zelfs eenzaam zijn. Er zijn mensen voor wie ik de eerste en tegelijkertijd de laatste persoon die ze zien op een dag. Het is dan dus aan mij om in de tien minuten dat ik bij een mevrouw of meneer ben, toch te zorgen voor een fijne dag. Wij moeten letterlijk én figuurlijk de gordijnen openmaken om de zon binnen te laten. Dat is een verantwoordelijkheid!
De kleine dingen die het verschil maken
Laatst was ik bij een mevrouw die tegenover een plek woonde waar bouwvakkers aan het werk waren. “Ik kan niet meer naar buiten kijken”, vertelde de mevrouw me. “Elke dag zet die bouwvakker zijn bus pal voor mijn raam, waardoor ik niets meer kan zien.” Ik stelde de mevrouw toen voor om een kort briefje te schrijven. Gewoon heel simpel: ‘Beste meneer, wilt u de bus aan de overkant zetten, zodat ik weer naar buiten kan kijken.’ Toen ik tien minuten later naar buiten ging, stopte ik het briefje van de vrouw onder de ruitenwissers. En vanaf de volgende dag stond de bus aan de overkant van de weg.
Voor mij was het echt een kleine moeite, maar voor die vrouw was het een wereld van verschil. Het kleurde haar dag en de daarop volgende dagen. En dat is ook ons werk. Dat doen we tig keer op een ochtend. Op zo’n manier zorgen voor welzijn lijkt misschien een grote verantwoordelijkheid, maar voor mij is het gewoon mijn passie.
Ik zorg…
Ik krijg veel terug van onze cliënten. Het zijn de kleine gebaren die een grote dankbaarheid uitdrukken: een knuffel, een hand. Of een simpele opmerking: “Ik had me voorgenomen om de hele dag in bed te blijven liggen, maar je hebt me eruit gekregen. En ik ben de hele dag op geweest.” Daar doe je het voor!
Mijn werk, mijn passie
Werken in de zorg vind ik heerlijk. Ik zou niet weten wat ik anders zou moeten doen. Mijn werk is mijn passie en elke ochtend ga ik met 100% zin fluitend naar mijn werk. Hoe vroeg ik ook uit mijn bed moet. Ik werk in een geweldig team, dat draagt zeker bij aan mijn werkplezier. We kennen elkaar en we weten wat we aan elkaar hebben en hebben iets voor elkaar over. Mijn collega’s weten wat belangrijk voor mij is.
Zorgen is denken in mogelijkheden
Ik ben opgegroeid met een broer en een zus met een beperking. Van kleins af aan heb ik geleerd om te zorgen voor anderen, maar ook om te denken in mogelijkheden. Wat kan iemand nog wel? Ik denk dat het belangrijk is om vooruit te kunnen blijven kijken en zo lang mogelijk de eigen regie te houden. Je wilt namelijk niet in zo’n neerwaartse spiraal terechtkomen.
Als iemand links verlamd is, dan wordt dat niet meer beter. Maar met alleen een rechterhand kun je nog veel doen. En het is mijn drive om een cliënt te helpen onderzoeken wat zijn mogelijkheden zijn. Dus zie ik dat het strikken van veters te moeilijk wordt, dan stel ik schoenen met klittenband voor.